Mijn observaties tijdens mijn reis met etnobotanist Paul Alan Cox, Ph.D. Door Dietrick van Nederveen Meerkerk.
Als je het goed bekijkt, dan kun je alleen concluderen dat het belangrijk is dat etnobotanist Paul A. Cox Ph.D. de stof ontdekt heeft die Prostratin heet. Het basisextract is afkomstig van de schors en het stamhout van een kleine boom die de Polynesiërs Mamala (Homalanthus nutans) noemen. De boom wordt ongeveer binnen drie jaar volwassen en blijkt een effectief middel te zijn tegen hiv.
Destijds, tijdens zijn verkenningen op het eiland Savaii, was deze boomsoort nieuw voor Paul, maar niet voor de Samoaanse genezer, Epenesa Mauigoa, die zijn kennis had doorgegeven dat het al generaties lang werd gebruikt om ziekten te genezen en te behandelen, het was zeer nuttig voor de behandeling van Fiva Samasama: Dengue Koorts en hepatitis. Het was het langzame proces van kennisoverdracht dat Paul en later zijn hele familie vele malen terug gebracht had naar het eiland. En daar zoveel geleerd heeft van de genezers als ze hem konden delen.
Voor dat alles, voordat hij afstudeerde met een Ph.D. in biologie aan de Harvard University, was Paul missionaris voor de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Één van de duizenden missionarissen die over de hele planeet zwermen, het enige wat Paul wist, was dat hij gestuurd werd naar een afgelegen eiland, van ongeveer 1.000 km2, in de Samoaanse archipel die Savai’i heette.
In tegenstelling tot de meeste buitenlandse missionarissen, sliep hij op een dunne mat geweven van de bladeren van de Laufala- of de Laupaogo-boom, met het geluid van de brekende golven, blaffende honden en snuivende varkens die allemaal deel uitmaakten van het traditionele Samoaanse leven.
Het was een veelbelovend teken, toen Paul ontdekte dat voor de Samoanen Savai’i wordt beschouwd als “de wieg van Polynesië”, de “geboorteplaats van hun beschaving”. Voor Paul werd het al snel de geboorteplaats van zijn passie voor bescherming.
’s Nachts, vlak voordat hij in slaap viel, luisterde hij naar de dagelijkse geluiden die bij een dynamisch, goed gestructureerd traditioneel Samoaans eilandleven horen, een mengeling van trillingen die zich vermengden met de oude stemmen die onhoorbaar tot hem spraken. Het trok hem langzaam naar een wereld die in overeenstemming was met zijn ziel, en waardoor het doel van zijn professionele leven werd aangewakkerd.
Paul ging meteen aan de slag. Gelukkig, kon hij met weinig moeite afstand nemen van alle moderne gemakken, vriendschap sluitend met zijn omgeving, zover weg van zijn comfortabele matras en ondersteunende familie in Utah.
Deze en vele andere culturele en low-tech omstandigheden, niet in het minst de culinaire gewoonten, zetmeelrijk voedsel, gebaseerd op tarowortel en kokosroom, maken het moeilijk om de weinige medezendelingen die met, voor en na Paul dienden, slecht te beoordelen wanneer ze moeite hebben gehad met deze manier van leven.
De jonge mannen en vrouwen die gehoor geven aan de “oproep” om hun kerk te dienen, beschouwen dit als een eer die ze serieus nemen, maar er is een speciale mate van toewijding voor nodig om op te gaan in een tribale samenleving zonder de meeste gemakken te hebben die bij een druk Mormoons huishouden en cultuur horen zoals Paul gewend was.
Niet zomaar een paar weken. Twee jaar lang werd Paul een actief onderdeel van de dorpen waarin hij diende in die traditionele gemeenschappen. Uit de verhalen die hij mij vertelde, blijkt dat Paul inderdaad snel door had dat het ongerepte regenwoud en de waterkant om hem heen een unieke kans te bieden hadden, en hij begon aantekeningen te maken, terwijl hij deze hemel op aarde verkende die uiteindelijk zijn tweede thuis zou worden.
Het was niet alleen Paul die tot bloei kwam, maar ook iedereen die met hem in contact kwam genoot van zijn vriendelijke, intelligente, gelukkige karakter en zijn zorgzame persoonlijkheid. zou Zoals het lot wil, zou Paul enkele jaren later, gerijpt en vastberaden, een cruciale rol spelen bij het redden van hun bos van de willekeurige vernietigende en misleidende krachten, door de overheid goedgekeurde ontbossingen.
Zijn rol in het gecompliceerde proces om de ontbossing te stoppen, leidde ook tot de oprichting van Seacology, een stichting die zich inzet voor het behoud van de gemeenschappen die op het eiland wonen en van hun natuurlijke hulpbronnen. Tot de dag van vandaag is Seacology nog steeds actief is.
Voor inwoners die hun eilandgemeenschap nauwelijks verlaten, jaren voor dit ontbossing drama, werd Paul gezien als deze slimme, leuke, levenslustige jongeman die uit een ver land kwam en die in niets leek op een Polynesiër, maar die alles over hen wilde weten en ze altijd bleef verrassen.
Vooral omdat, zoals men van tevoren had kunnen voorspellen, Paul de Samoaanse taal leerde, inclusief hun eigen fonologieën. Hij beheerste de taal op zo’n hoog niveau; de meeste tagata mai fafo of andere buitenlanders doen dat zelden. Om zijn vermogen te leren en te communiceren uit te breiden, voegde hij later voornamelijk Samoaans en Tongaans aan zijn taalrepertoire toe.
Door hun complexe sociale protocollen nauwkeurig te bestuderen, vooral hun rijke traditie van behandeling en genezing door middel van planten, had Paul helemaal geen moeite om iedereen ervan te overtuigen dat hij geïnteresseerd was in alles wat er gebeurde om hem heen.
Er moet ook worden vermeld dat zijn beide goed opgeleide ouders, op verschillende wijzen, de liefde voor de natuur en het vuur van leren en wetenschap in hem hadden aangewakkerd. Voor iedereen die geïnteresseerd is, is zijn boek “Nafanua, Saving the Samoan Rainforest”, een waar genoegen om te lezen en biedt waardevolle inzichten in het leven van deze geweldige mensen, hun belangrijke rol bij het behoud van de natuur door hun liefde en hun vermogen om in harmonie met haar te leven.
http://nafanua.org:http://nafanua.org
Terugkijkend, denkend aan de vele uren dat ik hem heb geobserveerd, in Utah (toespraken), Samoa (bezoek aan Falealupo, Savaii, het bijwonen van de feitelijke ondertekening van de royaltyovereenkomst), Zweden (toen hij een hoogleraarschap aan de Universiteit van Uppsala ontving van koning XVI Gustaf) , Hawaii (toen hij directeur van de National Tropical Botanical Gardens was) en de Verenigde Naties in New York (nadat hij met chef Fuiono Senio de Goldman Environmental prijs ontving), is het onmogelijk om niet geïnspireerd te raken door zijn toewijding en prestaties en ook die van zijn vrouw Barbera, een formidabele vrouw in al haar facetten, die hem en hun groeiende gezin steunde tijdens al deze reizen.
Net als bij veel andere ontdekkingen, kwam er veel hard werk aan te pas, en veel kennis, doorzettingsvermogen, scherpe observatie en een ook beetje geluk. We kunnen lang discussiëren of geluk het resultaat is van willekeurige gebeurtenissen of een lange reeks van logische, berekenbare en traceerbare momenten die de schijn hebben slechts een geluksvoordeel te bieden aan degenen die liever het debat vermijden over het eigenlijke logische evolutieproces dat aan hun meevaller voorafgaat. Laten we het er in ieder geval over eens zijn dat we de gebeurtenissen moeten herkennen voor wat ze zijn en weten hoe we ze moeten gebruiken voordat we echt over “geluk” kunnen spreken.
Toen Paul en zijn collega’s de chemische verbindingen van het extract van de Mamala-boom hadden geanalyseerd, werd het al snel duidelijk dat ze iets veel complexers en unieks hadden gevonden dan ze in eerste instantie hadden verwacht. Ik zal u een beetje op weg helpen om het allemaal iets wetenschappelijker te maken, en iets meer duidelijkheid geven over de complexiteit bij het in kaart brengen en begrijpen van de relatie tussen de chemische verbindingen.
Het actieve bestanddeel dat wetenschappelijk bekend staat als 13-O-acetyl-12-deoxyphorbol, werd aanvankelijk ontdekt in Nieuw-Zeeland in 1976. Het werd voor het eerst geïsoleerd uit een endemische struik uit Nieuw-Zeeland, genoemd Strathmore-wiet Pimelea prostrata. Voor wetenschappers, die graag alles vereenvoudigen, werd de stof op Prostratin genoemd.
Dankzij een andere liefhebber van planten, een briljante Zweed, die leefde van 1707 tot 1778, Carolus Linnaeus, ook wel de vader genoemd van het ‘binominale systeem’, werd de vorige, chaotische, langdradige lijst van namen van planten, dieren en insecten vereenvoudigd.
Door de relatie tussen familiegroepen en de typen te ordenen en te begrijpen, werd het meteen makkelijker om de bron en het pad te volgen van de verschillende stoffen die in alle organismen worden aangetroffen. Een andere reden om dit te melden is dat Linnaeus eerst studeerde en vervolgens doceerde aan dezelfde universiteit in Uppsala, waar ook Paulus zo’n tweehonderdvijftig jaar later etnobotanie zou doceren.
Een onwaarschijnlijke vondst
Omdat vanuit wetenschappelijk oogpunt een juiste analyse en classificatie van ‘eenvoudig’ gazon gras precies dezelfde zorgvuldigheid vereist en verdient, hetzelfde respect, zonder enige verwachting te hebben dat het nuttige medicinale krachten zou bevatten, -trok het onmiddellijk de aandacht toen Paul en zijn collega’s antivirale implicaties ontdekten bij het analyseren van Prostratin.
Kwaliteiten die veelbelovender waren dan hun bewezen waarde in de strijd tegen hepatitis en knokkelkoorts, zoals erkend door Samoaanse genezers.
Eén in het bijzonder, de eerder genoemde Epenesa Mauigoa, wiens rudimentaire, maar effectieve organisatiesysteem Prostratin als haar drankje #37 heeft toegewezen, was een van de 121 andere remedies die ze identificeerde en aan Paul leerde.
Prostratine behoort tot een forbolester van de terpenoïdeklasse die een onderdrukkend effect heeft op de intracellulaire hiv-receptoren, door een proteïnekinase C-sequentie te activeren die op zijn beurt het latente hiv-virus uit de gastheercel terug in de bloedbaan verdrijft waar het door medicijnen kan worden gedood, op een unieke wijze, zonder de voormalige de gastheercel te doden.
Het enige dat reguliere anti-aidsmedicijnen kunnen doen, is het HIV-virus doden en onderdrukken terwijl het zich in de bloedbaan voortbeweegt, maar het virus niet binnendringen en doden als het zich in een celgastheer verbergt zonder ook deze gastcel te doden, waardoor de viruspopulatie opnieuw kan verschijnen en zich kan verspreiden zodra de medicatie wordt stopgezet, of ineffectief wordt tijdens een late staat van contractie. Deze aanpak onderdrukt ook een reeds aangetast immuunsysteem.
Daarom biedt Prostratin een enorme kans voor de anti-aidsgemeenschap van wetenschappers en hun ontvangers, om eindelijk toegang te krijgen tot een betaalbare remedie. En we kunnen alleen maar hopen dat deze inspanning alle mogelijke steun blijft krijgen in een wereld waar sommigen “genezen” misschien een vies woord vinden. Een deel van deze potentieel vreugdevolle reis is een overeenkomst tussen de wetenschappelijke gemeenschap van Paul en het Samoaanse volk, die 20% van alle opbrengsten zullen ontvangen die een remedie zal opbrengen.
Toen ik de signeersessie filmde, die voorafging aan de traditionele Kava-ceremonie, werd ik geraakt door de emotionele, vrome maar ook vreugdevolle energie die de kamer vulde. Dit was niet de typische bijeenkomst van zakelijke en politieke partners, maar eerder een bijeenkomst van individuen wier naleving van hun onderling verbonden lange genealogie domineerde over een hedendaags gevoel van gemeenschappelijkheid. Vertrouwen op een diep gevoel van respect voor elkaar, hun voorouders en de rol die ze spelen in het dagelijks leven.
Natuurlijk hebben zelfs de donkere hoeken van een wonderbaarlijk rijke en oude traditionele Samoaanse samenleving zijn eigen verscheidenheid aan bedrog, minachting, gebrek aan respect en geweld, maar het zal moeilijk zijn om een cultuur te vinden waar sociale harmonie, respect voor de ouderen, de Matai die de voornaamste familietitels dragen, en ouders die meer respect krijgen, uit angst en eerbied.
Hoewel iemands persoonlijke rijkdom van minder belang is dan sociale status, is het met een collectieve afgunst dat velen, zij het met enige schaamte, een blik werpen op iemand die hoger is geklommen dan de anderen uit de omgeving. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen, zelfs degenen die deze rol zo eervol mogelijk spelen zoals op deze prachtige geïsoleerde eilanden.
Kava-ceremonie
Tijdens een van de twee traditionele Kava-ceremonies die ik bijwoonde, werd mij de ware essentie van het respect voor hun leiders en voorouders heel duidelijk toen Ali’i, de spreker, of tulafale, opstond terwijl iedereen met gekruiste benen op de vloermatten zat, verwachtingsvol opkijkend. Aan zijn houding, de uitdrukking op zijn verweerde gezicht, de glinstering in zijn ogen en zijn sterke en gearticuleerde stem wist ik dat hij sprak over iets dat voor hem van groot belang was.
Hieronder vindt u de vertaling zo goed als ik het me kan herinneren:
“Nu ik hier sta, als een ouderling voor velen van jullie, is het mijn plicht om uit te leggen waarom ik niet kan eten van het varken dat hier vanavond in al zijn glorie is geofferd. Ik bied niet alleen mijn excuses aan aan u die hier nu bij mij bent, maar ook aan onze voorouders die ik waarschijnlijk heb teleurgesteld. Dit prachtige varken, voordat het zo zorgvuldig was klaargemaakt voor het feest van vanavond, verwoestte mijn tuin slechts enkele dagen geleden.
En als het nog maar een paar dagen geleden was, zou ik hier niet staan en bekennen, maar dit dier was al veel langer dan dat ik me kan herinneren vervelend en haalde het slechtste in me naar boven. Mijn verbale afkeuring voor alle schade die hij aan mijn groenten en bloemen heeft aangericht, is onvergeeflijk. Het is iets wat ik de rest van mijn leven met me mee zal moeten dragen.
Ik weet zeker dat de meesten van jullie zullen begrijpen dat ik daarom niet zijn vlees kan eten en op die manier aan het feest kan deelnemen. Ik zal echter hier zijn en genieten van de momenten van eenheid. Ik geef u allen mijn zegen en dank u voor uw begrip.”
Om deze man in die setting te zien, zijn diepste authentieke gevoelens te uiten, dat, als het een toneelvoorstelling was geweest hem vast een prijs zou opleveren, was iets dat ik nooit zal vergeten. En ik verstond niet eens een woord van wat hij zei.
De tijd die ik doorbracht met Paul en zijn Samoaanse vrienden, en op andere manieren de gemeenschappen die ik ontmoette tijdens vele lange zeilreizen over de hele wereld, boden me enig inzicht in het leven van mensen die waarden respecteren waarvan we betreuren dat ze verloren zijn gegaan in onze eigen westerse samenleving.
En het verbaast me niet dat sommige Samoanen die hun gemeenschap hebben verlaten op zoek naar nieuwe kansen het moeilijk vinden om zich aan te passen aan culturen die respect en een gevoel van gemeenschappelijke plicht hebben vervangen door individualiteit en het nastreven van onmiddellijke persoonlijke bevrediging.
Geven en nemen
Al vroeg tijdens ons bezoek leidde Paul een kleine groep van ons het regenwoud in. Ik voelde enige opluchting omdat ik goed genoeg door de scherpe lavarotsen en gladde paden kon navigeren om een paar oudere leden van onze groep te helpen totdat we een makkelijker deel van het parcours hadden bereikt. Toen ik vooruit rende om een paar bedreigde vliegende honden te spotten waar Paul ons over had verteld, net voordat ze over een diep ravijn wegvlogen, naderde een enorme, van zweet doordrenkte Samoaanse man uit de tegenovergestelde richting.
Hij stopte, glimlachte en terwijl ik hem een paar seconden observeerde en zijn vermogen bewonderde om op blote voeten over precies dezelfde rotsen te lopen die mijn sneakers aan flarden hadden gescheurd, reikte hij voorzichtig naar mijn waterfles. Hij keek ernaar, bracht het naar zijn lippen en slikte bijna elke druppel naar binnen, gaf het terug aan mij en ging snel verder, verdween in de prachtige, rijke natuurlijke omgeving die zijn thuis was en het was geweest van duizenden van zijn voorouders, met een knikje van dankbaarheid en een glimlach.
Omdat dit kwam na mijn observatie van een andere persoon die sloffend aankwam in de open Fale waarin we verbleven, en rechtstreeks naar de koelkast liep om een paar items eruit te pakken voordat hij verdween, vermoedde ik dat ik getuige was van een patroon van iets speciaals. Op mijn navraag bevestigde Paul dat in Samoa individuele bezittingen geen westerse stijlgrenzen genieten.
Terwijl ik me verwonderde over hun gevoel van gemeenschapszin, en ondanks onze eigen manieren van vrijgevigheid, huiverde ik bij de gedachte aan het meedogenloze pak slaag, of het aantal kogels dat je zou krijgen als je een willekeurig huis in Europa of de VS zou binnenlopen, met de bedoeling om wat overgebleven Emmentaler of een koud biertje te pakken.
Zelfs een doorsnee Heineken, niet een van de goede bieren die we met vrienden delen, “van ’t huis” (als je bent uitgenodigd), zal waarschijnlijk een even obsessieve beschermende reactie krijgen. Het doet me twijfelen aan onze vreemde westerse perceptie van waarde en eigendom, gezien de wegwerphouding die we hebben aangenomen ten opzichte van de meeste dingen die we, vaak voortijdig, op een stortplaats gooien, zo niet verbranden, eenieders lucht vervuilende.
Dit zijn slechts een paar zeer fascinerende en prachtige culturele kenmerken die het belang benadrukken van informele en wetenschappelijke communicatie met culturen die veel langer onveranderd zijn gebleven dan de onze, precies om die reden.
Vooral met betrekking tot hun benadering van duurzaamheid zijn het mensen als Paul Cox, Michael Balick (die ik via Paul heb ontmoet) en hun vele collega’s die het mogelijk maken om bedreigingen af te weren van traditionele culturen en hen helpen hun identiteit te behouden terwijl ze tegelijkertijd ook een rol spelen die een mondiale samenleving ten goede komt. Een samenleving die nog steeds sterk afhankelijk is van wat de natuur te bieden heeft, ondanks zijn arrogantie en overmoed, die het meestal niet op de juiste manier erkent.
Deze tweedeling kan alleen worden overwonnen als de ongerepte omgevingen die nog steeds bestaan meer waarde hebben intact, levend dan dood.
De studenten van Paul
Als ik kijk naar de vele studenten die rond Paul zwermen, waar hij ook spreekt, buiten in de natuur of binnen goed georganiseerde universitaire omgevingen, deze ontmoetingen verstevigen zijn en hun absolute besef van de urgentie van het behoud van onze omgeving.
Nu ik hem in actie heb gezien, dring ik er bij u op aan, als u ooit naar een van de Nationale Tropische Botanische Tuinen gaat, uw tempo te vertragen en bewust in te ademen wat deze prachtige plekken te bieden hebben. Ga zitten onder een Banyan- of Monkey-pod-boom, of verwonder je over de enorme wortels en indrukwekkende stam van de Morton Bay-vijg, en besef dat Paul daar ooit zat, alleen of omringd door zijn studenten.
Het is op elk van deze plaatsen waar Paul het belang uitlegde van het vinden en kweken van ingrediënten die worden gebruikt in productlijnen voor persoonlijke verzorging en het uitgestrekte, steeds groter wordende gebied van het ontwikkelen van natuurgeneeskundige, allopathische geneeskrachtige middelen, zonder de natuurlijke habitat te vernietigen.
Stap mentaal in de cirkel en luister terwijl Paul met een kalme, neutrale, beheerste stem tot hen spreekt. Met humor verwijzend naar anekdotes en zeldzame wetenschappelijke gebeurtenissen. Als hij unieke details deelt die de relaties tussen planten, mensen, insecten, struiken, bomen, varens beschrijven of uitlegt hoe sommigen van hen zichzelf bestuiven en hun zaad op zeer ongebruikelijke manieren verspreiden.
Tegen de tijd dat hij klaar is, weet u hoe u de verschillende geslachten kunt herkennen en hoe belangrijk het is om inheemse en endemische en bedreigde soorten te scheiden. Geduldig luistert hij en beantwoordt hij hun vragen. Hij stimuleert hun eigen proces om de onderlinge verbondenheid en afhankelijkheid van alle levende wezens te begrijpen.
Om te zoeken en voorbij de verwarrende lagen van een fysieke realiteit te kijken die steeds mysterieuzere geheimen onthult aan degenen die ‘gewoon kijken, observeren en beschermen’.
Het is niet de politiek, de persoonlijke mening of het drama dat de toon van deze sessies bepaalt. Het is pure liefde en opwinding die iedereen in staat stelt het enorme belang te begrijpen van de lange tradities van menselijke afhankelijkheid van het juiste type en de juiste dosering van remedies waarvan is vastgesteld dat ze door de eeuwen heen helpen, ondanks culturele, religieuze, politieke, geografische veranderingen en overtuigingen van haar begunstigden.
Er lijkt een absoluut gevoel van vertrouwen en geloof in de mensheid te zijn dat Paul de kracht geeft om zijn werk voort te zetten zonder te worden overspoeld door woede, haat en wanhoop die natuurlijk geassocieerd worden met iemand die het kappen van duizenden bomen heeft gezien, die de wereldwijde impact heeft bestudeerd en hun ongerechtvaardigde vernietiging en de gevolgen daarvan heeft gezien, zoals niet velen hebben gezien, op een niveau dat als hij gek was geworden van woede, we niets anders konden doen dan hem vergeven.
Het is precies dit niveau van gelijkmoedige toewijding en fascinatie dat zijn studenten, de nieuwe generatie biologen en etnobotanisten, drijft en ons allemaal hoop geeft. Dat ook het bewustzijn vergroot net als het vermogen om het voortbestaan van de biodiversiteit op alle niveaus te bewaken.
We weten amper hoe het zit
Ondanks al zijn kennis en die van alle anderen die onderzoeken, analyseren, prikken en gretig bladeren, insecten, sporen, schimmels, enzymen, bacteriën uit alle hoeken van de wereld naar evenveel laboratoria brengen, zal Paul, als een antwoord op de vraag “hoeveel weten we over het regenwoud”, zet een middelgrote stap op het begin van het pad aan de rand van het bos je kan hem tegenkomen.
“Zo weinig weten we eigenlijk.” Dat antwoord verbaasde me, totdat hij uitlegde: “Het is een heel lang en gecompliceerd proces om echt precies te weten hoe miljoenen organismen in, over, om en door elkaar groeien. De vele levens die ze opofferen, maar hoeveel meer ze onderdak bieden, helpen bestuiven en zelfs scheppen. In wezen is het één groot, uiterst complex onderling afhankelijk, opofferend en symbiotisch systeem. Het is de mooiste creatie op aarde.”
Toen ik Paul vroeg dit artikel na te lezen, te corrigeren en misschien een paar details toe te voegen, bood hij het volgende belangrijke inzicht: “Daarom moeten we als mensen niet vernietigen wat we niet kunnen creëren, noch creëren wat we niet kunnen vernietigen. Alle inheemse volkeren die ik heb bestudeerd, geloven dat de aarde heilig is. Als je van de Kunstenaar houdt, snij dan niet in Zijn schilderij.”
Enige zelfreflectie
Voor mij, onder de vele waarnemers, reizend naar het huidige dorp, de bossen om de mensen te ontmoeten die mijn hand schudden, glimlachten naar me, raakten mijn hart. Ze verwelkomden me in hun woningen met een absolute authenticiteit die verfrissend was.
Gesteund door de vreugde om hen te ontmoeten, een gezonde zelfreflectie biedend, waardoor ik me realiseerde hoeveel hun leven in contrast stond met dat van mij. Omdat ik van een plek kwam die individuele concurrentie en blind materialisme bevordert, voelde ik me ongemakkelijk, zelfs primitief en miste ik een goed besef van de realiteit, aangezien geen van de mensen die ik ontmoette twijfelde aan hun “doel” in het leven, hun plicht jegens elkaar en leken oprecht gelukkig.
Hun persoonlijke en sociale obstakels werden onder leiding van hun chefs en leiders onderling afgehandeld. Ik kan me niet voorstellen dat één van de dorpelingen zich genoodzaakt zou voelen om met een psychiater om de tafel te gaan zitten om problemen te bespreken die veel vaker deel van de mijne lijken, een hedendaagse, maar verloren samenleving, vaak gehuld in onwetendheid, die een niveau van superioriteit veinst dat er niet in slaagt een scherp oog te overtuigen.
Bijdragen aan deze realiteit is dat de meeste problemen die de traditionele Samoaanse gemeenschappen bedreigen, veel verder gaan dan de waanzin van het kappen van bossen. De introductie van recreatieve drugs, pornografie en fastfood zijn slechts enkele voorbeelden van destructieve buitenlandse invloeden.
Regenwoudervaring
Tijdens mijn jaren zeilen en reizen met familie naar afgelegen plaatsen, waaronder Borneo en Brazilië, was het bezoeken van de regenwouden altijd een hoogtepunt van de reis.
Sommige yachts boden voldoende ruimte voor biologen om monsters te verwerken en studenten mariene biologie te leren over de omgeving, de Oost-Afrikaanse kust (Pemba-eiland, Madagaskar), de Rode Zee en de Zuid-Chinese Zee.
Chartres of Notre Dame kathedralen, om er maar een paar te noemen. Hoewel tastbaar vertegenwoordigen deze enorme ruimtes het ongeziene en onbekende. Zowel gastvrij als ontmoedigend in hun grootsheid en mysterieus karakter. Er zijn natuurlijke en fysiologische omstandigheden die niet gemakkelijk te begrijpen zijn. Kijkend naar de complexiteit van deze grandioze gebouwen en de ongelooflijke inspanning en intelligentie die het kostte om ze te bouwen, blijft het nog steeds kinderspel in vergelijking met wat de natuur heeft gecreëerd in de vorm van een regenwoud.
Als je gelooft in een God die “naar je kijkt”, dan zou het regenwoud een comfortabele plek moeten zijn, omdat het zich altijd bewust is van je aanwezigheid. Samenwerken met miljoenen levende organismen, van bacteriën tot bloedzuigers, de vele ongevaarlijke en vijandige insecten, tot de grote roofdieren die je binnen enkele minuten opeten als je maar genoeg fouten maakt.
Tegelijkertijd, als je je tempo aanpast en de krachten in het spel respecteert, kun je in relatieve harmonie leven en daadwerkelijk veiligheid en welzijn vinden binnen dit netwerk van ‘geven en nemen’. Maar er is niet veel ruimte voor fouten. Net zoals het besturen van een auto in een stad of op de snelweg die je aandacht en respect voor de verkeersregels vereist om te overleven, maar ook om geen gevaar te vormen voor iemand anders.
Toen ik eenmaal in een van deze bossen ging zitten en de tijd nam om naar het enorme aantal levensvormen te kijken, drong het tot me door dat het inderdaad vele duizenden manuren zou kosten om echt te begrijpen wat er in godsnaam aan de hand is. Waar gaat dit of dat insect naartoe? Wat eet het en door wat wordt het gegeten op zijn beurt? Welke bacteriën consumeren zijn uitwerpselen en wie consumeert deze bacteriën en waarom?
Welke planten en bloemen worden bestoven door deze of die kever, vogel of vliegend insect en welke niet? En waarom zijn sommige planten en bomen zelfbestuivend en hoe? Wat leeft er tussen de wortelstelsels en welke enzymen worden gevonden in het sap, op de bladeren en in de insecten die de vezels opeten?
Alleen de vraag: welke beestjes op deze plant leven en waarom niet op een andere kan een specialiteit op zich zijn. Al snel merk je dat je de weg kwijtraakt terwijl je probeert dit allemaal uit te zoeken en je realiseert je dat je letterlijk twee levens kunt besteden aan één insect, één plant, één larve, spore en nog steeds niet precies alle elementen begrijpt die in het spel zijn. Dus toen Paul slechts een schamele stap in het bos zette, overdreef hij niet eens.
Al deze georganiseerde gekkigheid is enorm fascinerend en tegelijkertijd ontmoedigend. Om nooit echt te weten wat er aan het begin en aan het einde gebeurt om te begrijpen wat er in het midden gebeurt, terwijl we erkennen dat deze reis van onderzoek misschien wel vier generaties van onderzoekers kan duren om te concluderen. Vooral omdat we niet veel van dit “levende spul” begrijpen, doet het me denken aan een complexe dominostructuur, waar de vallende actie van een bijna eindeloos aantal van hen allerlei verbazingwekkende activiteiten en patronen teweegbrengt, om plotseling te eindigen wanneer het laatste stuk is gevallen.
Zelfs het omhakken van één boom leidt tot het einde van miljoenen organismen, die de een na de ander afsterven, volgens hun volgorde van tolerantie terwijl hun lot wordt verzegeld, zoals dat van een dominosteen die aan het einde stil blijft staan, zonder enig verder doel.
Het einde van duidelijk snijden het begin van Seacology
Zoals Paul het me vertelde: Op het moment dat de schepen uit Nieuw-Zeeland op het strand van zijn eiland landden om hun bulldozers, kettingzagen en een bemanning van mannen af te leveren wiens blinde doel was om zo snel mogelijk het hele bos te kappen, riep opperhoofd Fuiono Sonio onmiddellijk een bijeenkomst bijeen waaraan alle leiders van de omliggende dorpen moesten deelnemen.
Zonder uitstel kwamen ze om de onmiddellijke dreiging te bespreken. Zoals de meeste discussies tussen mensen die een consensus hopen te vinden, heeft de oproep om meer van hen samen te komen slechts een latent effect op de daadwerkelijke actie die wordt ondernomen. Dit was geen discussie over de diefstal van een varken, koe of visnet, de juiste plaats voor een school, een kerk, of de lopende regelingen van een bruiloft. Dit was letterlijk een kwestie van leven of dood voor het hele ecosysteem van het eiland.
Het was ook een probleem dat ze niet zomaar konden oplossen, ook al waren ze het er allemaal over eens dat er iets moest gebeuren. Als ze het houthakkersaanbod van 85.000 dollar voor hun regenwoud niet zouden accepteren, konden ze geen verplichte school bouwen en zouden de regeringsleraren uit hun dorp worden weggehaald. Ze werden gedwongen te kiezen tussen hun regenwoud en hun kinderen.
Wie zou hen ooit te hulp komen? Wie kon er niet worden omgekocht? Wie zou ze niet verkopen? Met aanhoudende teleurstelling in veel te veel buitenlanders die kwamen, namen en vertrokken. Ze waren ermee eens, de enige persoon die ze konden vertrouwen was Paul, ze wisten dat hij het beste met ze voor had.
Paul antwoordde vanuit zijn huis in Utah, veranderde binnen enkele seconden van culturele en taalkundige modus, om te luisteren naar de wanhopige smeekbeden van zijn dierbare vrienden, legde de situatie uit, terwijl op de achtergrond kettingzagen te horen waren. Paul en de chefs hoorden veel meer dan het geratel van bulldozersporen, het refrein van de kettingzaag, het geschreeuw van mannen, diep in vervoering gebracht door het gevaar van het werk dat voor de deur stond. Ze hoorden de vallende bomen schokken bij de impact. Ze hoorden het geschreeuw van vliegende honden, het verpletteren van vogels wiens nesten en leefgebied verdwenen.
Ze voelden de intense pijn in hun maag, niet in staat deze onvoorstelbare kwelling te verteren die werd veroorzaakt door het verwijderen van een hart waarvan de ritmische slag het levenstempo bepaalt van een organisme waarop miljoenen afhankelijke vertrouwen, dat allemaal zou omkomen.
“Je moet ze stoppen!” Fuiono hoorde Paul luid en duidelijk. ‘Ik zal het geld krijgen dat je nodig hebt om deze waanzin op te lossen. Daar kom ik nog op terug. Aarzel niet en doe wat alleen jij en je chefs kunnen doen.”
Fuiono, pakte zijn machete en riep zijn mannen op om hem te volgen.
Met een gevoel van urgentie, angst en woede dat alleen te vergelijken is met dat van een moeder die haar kind naar een drukke straat ziet rennen, renden ze een paar kilometer het bos in. Toen ze op de plek van de eerste kaalkap aankwamen, troffen ze een grote groep arbeiders aan die meteen stopten.
Onder leiding van Fuiono waren de mannen klaar voor de oorlog. Ze verschenen met opgeheven machetes in de hand, hun litteken-tatoeages* die delen van hun gespierde lichaam bedekten, vertelden over hun prestaties en status in hun samenleving, versteende de verschrikte arbeiders voor een moment. Fuiono aarzelde geen seconde en schreeuwde “Stop met het kappen van ons bos! Vertrek onmiddellijk en kom niet meer terug!”
De woede in de ogen van deze formidabele mannen zou iedereen die slim genoeg was om voor hun leven te rennen bang maken, hoe verblind ook door een onmiddellijke behoefte aan geld waarvan zij het ook eens zouden zijn dat de waarde ervan niet opweegt tegen die van het milieu dat ze aan het vernietigen waren. Had iemand hen maar voorgelicht voor hun vertrek naar een afgelegen eiland waar de meesten nog nooit van hadden gehoord.
Hun onwetendheid zou niet blijven duren. Geïnspireerd door zelfbehoud, beseffend dat voor alle mensen die zo vastbesloten zijn om alles wat hun bestaan bedreigt te verlammen en zelfs te doden, ondanks dwaze contracten die zijn ondertekend door verre partijen die hun stamwortels verruilden met persoonlijke hebzucht, de bemanning, hun kettingzagen en bulldozers strompelden van het eiland af om nooit meer iets te horen.
Ondertussen benaderde Paul zijn vrouw Barbara. “We moeten snel $ 85.000 ophalen om het regenwoud te beschermen. De enige manier waarop we dat bedrag kunnen ophalen, is door een hypotheek te nemen op ons huis in de VS. Wat denk je?’
Barbara antwoordde: “Hoe vaak in ons leven krijgen we de kans om zoiets te doen? Laten we ervoor gaan!” Dat was het enige wat Paul nodig had om te horen van zijn vrouw, die zelfs geen microseconde aarzelde om hun huis in te zetten voor het grotere goed om niet alleen de huizen van hun Samoaanse vrienden te redden, maar ook die van miljoenen soorten.
Het was het enige antwoord waar ze mee wilden leven en Paul regelde meteen een ontmoeting bij de Development Bank of Western Samoa, om persoonlijk de hele hypotheek voor de dorpsschool op zich te nemen. Al snel kwamen vrienden en familie van Paul en Barbara te weten over hun belofte en schonken voldoende geld om het bos te redden en niemand verloor zijn huis of bos. Ter illustratie dat wanneer we allemaal gezamenlijk de inspanningen van Seacology en andere legitieme organisaties met een staat van dienst op het gebied van behouden ondersteunen, we absoluut een verschil kunnen maken. Voor de meesten van ons, zonder ons huis op het spel te zetten.
Na het succes van hun project op Savaii heeft het team van Seacology vele andere bedreigde omgevingen en hun gemeenschappen gevonden, bewaard en ondersteund en blijft dit doen. (http://www.seacology.org/)
Sandie N. Tillotson (Nu Skin Ent.) en Ken Murdoch (Natures’ Way) en vele anderen zijn vaste donateurs en een van de eersten die grote bedragen geschonken hebben om Seacology overeind te houden.
Een Moment in de Betonnen Jungle
Gezien deze context en het belang om onze meest waardevolle natuurlijke wereldwijde activa te behouden versterkt dit hoeveel dit betekent voor veel mensen over de hele wereld voor wie deze en vele andere soortgelijke evenementen, het eerste en enige venster zijn op enige vorm van inspanningen rondom natuurbehoud.
Voor mij en alle aanwezigen was de uitreiking van de Goldman Environmental Prize een belangrijk moment van erkenning van degenen die deze lange, moeilijke reis hebben gemaakt en nog steeds voortzetten. Het succes daarvan blijft voor een groot deel afhankelijk van de persoonlijke en financiële bijdragen van degenen die zich genoodzaakt voelen om op welke manier dan ook actie te ondernemen.
Door mijn eerdere ervaringen kun je je voorstellen hoe diep het me raakte om Paul en Fuiono Senio op een podium te zien staan om de Goldman Environmental Prize in San Francisco in ontvangst te nemen. Fuiono, jaren na het stoppen van de kniptangen, slechts een schaduw van wie hij vroeger was, die leed aan een vergevorderd stadium van alvleesklierkanker, zich bewust van zijn toestand en de beperkte tijd die hij nog had, sprak met diepe dankbaarheid.
Tegen het einde van de ceremonie rukte ik mezelf los van het podium om het gebouw uit te gaan. Ik vond enige verlichting door diep adem te halen uit de aangrenzende, met parken verdunde stadslucht en realiseerde me dat als elke burger van die verwarrende betonnen jungle een dollar zou doneren, er veel meer bossen zouden kunnen worden gered. Als het gevraagd wordt, weet ik zeker dat iedereen dat zou doen. Het is alleen een kwestie van communicatie.
De uitreiking van de Goldman Environmental Prize: https://www.youtube.com/watch?v=G0k8xqyeBzI
Vanuit een definitief buitenaards perspectief
Omdat het idee van het daadwerkelijk ontmoeten van buitenaardse wezens net zo vergezocht lijkt als het idee van ons vermogen om de biodiversiteit van onze planten daadwerkelijk te redden, neem ik de vrijheid om als een kunstenaar afstand te nemen van het canvas van Paul Cox, Samoa en Seacology die op zoek is naar een nieuw creatief inzicht, misschien om een balans te vinden tussen alle elementen die in het spel zijn.
Voor deze duidelijk intelligentere individuele ruimtebezoekers moet het schokkend zijn om te zien wat er van de planeet aarde over is nadat wij mensen het hebben vernietigd. Ze kunnen hun eigen Paul Cox sturen om monsters te nemen van onze droevige overblijfselen, na te gaan en te organiseren, gewoon om te begrijpen wat de idiotie van totale zelfvernietiging veroorzaakte.
Misschien zou deze buitenaardse ‘Paul Cox’ het classificeren als: Sui Interitum Per Avaritiam (zelfvernietiging door hebzucht). Met een humoristische noot zou een buitenaardse versie van zijn vrouw Barbera zeer waarschijnlijk voorover buigen om kalm te fluisteren: “Linnaeus zou het noemen: Summa Stultitia, (totale domheid).”
Ondanks dat alles zouden sommige van deze buitenaardse bezoekers ons levensverhaal misschien nog steeds de moeite waard vinden om er net genoeg over na te denken om de stinkende inspanning te leveren om een paar van onze onverdiende karkassen naar hun ruimteschip te slepen. In ieder geval om een bericht te sturen naar studenten van hun lokale universiteit, thuis: “Vernietig niet het ecosysteem dat je nodig hebt om als soort te overleven. Bewaar het voordat je door de ruimte gaat dwalen.”
Op hun weg terug naar hun planeet passeert hun ruimtevoertuig Mars en biedt een duidelijk overzicht van een niet-aflatende inspanning die wij mensen hebben geleverd om rond het stof van Mars te schuifelen. Verrassend genoeg, in de hoop waardevolle sporen van leven te vinden op wat niet veel meer lijkt dan een rode bal van siliciumdioxide waarop alleen de meest onbevooroordeelde verwacht ooit te willen leven. De verbaasde buitenaardse bemanning realiseert zich dat naast de eindeloze oceanen van verlaten betonnen constructies, die ooit miljarden mensen over de hele wereld huisvestten, de enige actieve herinnering aan het menselijk leven een paar stomme robots zijn die teleurstellende berichten blijven uitzenden naar de aarde, aan een stomdove, voormalige menselijke gemeenschap die de natuurkreten om hulp totaal negeerde. Lang voor hun definitieve ondergang, door overstromingen en giftige lucht, werd dat een nieuwe realiteit.
Het mooie is dat het niet zover hoeft te komen. Ondanks de sombere vooruitzichten zullen mensen waarschijnlijk tot een consensus komen en in relatieve harmonie met de natuur leven nadat ze er bijna te veel van hebben vernietigd. Als we allemaal samenwerken en ons steentje bijdragen, hoe weinig we er individueel ook toe doen, collectief maakt het een enorm verschil als we minder plastic kopen en onze reisbehoeften zuiniger en energiebewuster plannen en kijken naar alle andere opties die we hebben om onze voetafdruk te beperken.
Laatste opmerking:
ik hoop dat het lezen over Paul en Seacology de toegankelijkheid voor ons allemaal illustreert om mee te doen. Volg het werk van Paul of een van de andere biologen en etnobotanisten die verbonden zijn met Seacology of anderszins. Bekijk hun schema’s en ervaar misschien zelfs de vele plaatsen en mensen die betrokken zijn bij behouden van de hele wereld.
Go On Pure Nutritionals Inc. (Anino Alliance)
Go On Pure Nutritionals heeft onlangs Amino Alliance in de VS gelanceerd en reserveert 3% van alle winst voor het behouden van de planeet. En één jaarlijkse donatie van $ 10.000 zal worden gedaan als de jaarlijkse verkoopdoelstellingen worden bereikt.
Inspiratie
Gesprekken met Paul en prof. emer. Arne van der Gen, Ph.D., (organische chemie) die ook de samensteller is van Amino Alliance, heeft ons geleid om ervoor te zorgen dat alle ingrediënten op een duurzame manier worden gemaakt en/of geoogst.
Supplementen moeten worden gemaakt op basis van wetenschappelijk onderzoek en indien mogelijk ondersteund door een echte wetenschapper wiens reputatie afhangt van de resultaten. Amino Alliance – Snelwerkende L-Arginine-supplementen voor een betere gezondheid.
Bedankt voor het lezen en ik kijk ernaar uit u te ontmoeten op de reis van behoud.
Referenties
Het is ook goed voor iedereen om op te zoeken hoe Wikipedia Paul beschrijft: https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Alan_Cox
De Goldman Prize-ceremonie
https://www.youtube.com/watch?v=G0k8xqyeBzI
The Goldman Environmental Prijs
https://www.goldmanprize.org/recipient/paul-cox-fuiono-senio/
De stichting die veel van de wereldwijde inspanningen op het gebied van behouden organiseert die Paul begon, heet Seacology. www.seacology.org
Wikipedia’s informatie over Seacology
https://en.wikipedia.org/wiki/Seacology
Traditionele Samoaanse tattoo-kunst:
https://en.wikipedia.org/wiki/Pe%27ahttps://en.wikipedia.org/wiki/Pe%27a
Neem gerust contact met me op als u vragen heeft.
